Wspominki.

No cóż, muszę przyznać, ze nie było tak źle. Mama naturalnie się wściekała, że "zrobiliśmy ją w konia", ale papa był zadowolony. Widziałam, że za mną tęsknił. Ja za nim z resztą też.
Smsa od Harry'ego otrzymałam dopiero po 12.  U nich było już grubo po 22.

"Już wylądowaliśmy. Bardzo za tobą tęsknię. Kocham Cię.

Harry. xx"

Słodziak. 

Westchnęłam ciężko. To nie będą łatwe święta.

W domu nie miałam zbyt wiele do roboty. Mama już dawno wszystkim się zajęła. 

Dlatego poszłam do mojego starego pokoju, żeby się rozpakować.

Otworzyłam drzwi i mimowolnie się uśmiechnęłam. Nic się tu nie zmieniło. Plakaty nadal wisiały na ścianach. Oczywiście Muse, One Direction, Pamiętniki Wampirów i Zmierzch. Na pułkach stało mnóstwo zdjęć i książek. Nazbierała się niezła kolekcja. 

Ciekawe czy to tu nadal jest. 

Położyłam się płasko na podłodze i wślizgnęłam się pod łóżko. 

Stukałam w panele aż usłyszałam głuchy dźwięk. Wyszłam z pod łóżka i zaczęłam szukać pilniczek. Znalazł się w kosmetyczce. Odważyłam panel i zajrzałam do środka. 

Nadal tam to było. Wyciągnęłam dość sfatygowaną kasetkę. 

Usiadłam na łóżku i otworzyłam ją.

Oprócz drobnych oszczędności było tam: moje zdjęcie z Liamem z obozu, zabawkowy pierścionek, który dostałam od Darcy na znak przyjaźni, muszla z plaży koło naszego domu w Dorset i dość zniszczony zeszyt.

To były moje skarby. Zajrzałam do zeszytu. Praktycznie cały był zapisany. Tu teksty, a tam nuty. Trochę pokreślone, ale jednak było.

Trochę bałam się, że mama odkryje tą kryjówkę. Tata ją dla mnie zrobił. To była taka nasza tajemnica.

Zamknęłam wszystko w puszce i wzięłam się za rozpakowywanie.

Zajęło mi to około pół godziny.

Ktoś zapukał do drzwi.

- Proszę. - krzyknęłam chowając walizkę do szafy.

- Co tam córciu? - spytał tata.

- A nic, papciu. Mam się świetnie. - odparłam. - Jak tam w pracy?

- Dobrze. - usiadł ma krześle przy biurku. - Możesz mi wyjaśnić, dlaczego rzuciłaś studia?

Zaczerwieniłam się lekko, zacisnęłam pięści i popatrzyłam na sufit.

- Alan, niech ja cię tylko dorwę, a normalnie ci nogi z tyłka powyrywam. - mamrotałam pod nosem.

- Usłyszę odpowiedź?

Westchnęłam i usiadłam na łóżku.

- No cóż, stwierdziłam, że studia nie są dla mnie. Chodzi konkretnie o historię sztuki i zarządzanie. Wiem, że zarządzanie by mi się przydało w Harrodsie, ale po prostu wiem, że to nie dla mnie.

- A czy to nie przypadkiem zasługa tego twojego chłopaka?

- Harry'ego? Nie papo. Zanim zaczęłam z nim chodzić to już zrezygnowałam z historii sztuki. Faktycznie rozmawiałam z nim o tym, ale on powiedział, że zrobię co zechcę, bo powinnam robić to co najbardziej lubię. 

- Mądry chłopak. - tata uśmiechnął się do mnie. - Tak szczerze to wiedziałem, że to były studia z obowiązku.

- No wiesz co tato?! - udałam oburzenie. 

- Co? - spytał.

- Kocham cię. - odparłam ze śmiechem.

- Ja ciebie też córciu. - popatrzył na kasetkę i lekko posmutniał.

- Kiedy przestałaś pisać?

- Hmm... chyba kiedy grandma umarła. Tak mi się zdaje. Z resztą nie pamiętam. 

- Dlaczego?

- Co dlaczego? 

- Dlaczego przestałaś?

- Nie wiem. Po prostu... tak jakoś wyszło.

Westchnęłam ciężko. Doskonale wiedziałam, dlaczego przestałam pisać, ale nie chciałam obciążać tym taty.

To jest zbędne w tej chwili.

Zadzwonił mój telefon.

"Pull up! Kiedy Jamal tu pobicie hula.

To jest sound co Cię nie rozczula.
Ej Miodula. Powiedz jak to jest..."

Przez chwilę szukałam telefon.
- Sorki tato, ale muszę odebrać. - powiedziałam. - Halo?
- Hej, Kath. Masz czas?
- Caitlyn! Jak miło, że dzwonisz. Może by się i znalazł, a co?

- Wpadłabyś do mnie? Nadrobiłybyśmy trochę twoją nieobecność.

- Chętnie. O której? 

- Choćby zaraz. Tak jak ci pasuje.

- Ok, to ja się zbieram. Pa.

- Pa. - powiedziała i rozłączyła się.

Przebrałam się w to <klik>, spakowałam laptopa do torby i zeszłam na dół.

- Dokąd się wybierasz? - spytała mama.

- Do Cait. Pa. - powiedziałam i wyszłam z domu.

Stwierdziłam, że spacer dobrze mi zrobi, a że pogoda wyjątkowo dopisywała trzeba było to wykorzystać.

Rozglądałam się po okolicy. Praktycznie nic się tu nie zmieniło, a nie było mnie tu już z rok. Jak nie dłużej.

Tyle wspomnień i tych dobrych, i tych złych.

W pół godziny byłam u Caitlyn. Otworzyła mi jej mama.

Przywitałam się z nią i poszłam na górę i otworzyłam  drzwi do pokoju C.

Jak zwykle siedziała przy komputerze oglądając jakiś serial. 

Podeszłam bliżej, tak jak myślałam - "Pamiętniki Wampirów".

- Hello.

Aż poskoczyła na fotelu. Odwróciła się.

- Ludu, Kate, ale mnie przestraszyłaś. - złapała się za serce.

- Taa, wiem. Straszna jestem. - odparłam. - No cóż, to moja wizytówka. 

Obie wybuchłyśmy gromkim śmiechem.

Podsunęłam taboret do ściany i usiadłam na nim.

- Co tam u ciebie słychać? - spytałam.

- Ujdzie. Nie chodzę już z Tomkiem, bo zdradził mnie z drugoklasistką. Od nie dawna jestem z Ernestem. - powiedziała z rozmarzoną miną.

- Uuu... już dawno miałaś na niego chrapkę. -odparłam. 

- Yhm. A u ciebie jak?

- Dobrze. Rzuciłam studia, chodzę z Harrym. Jestem zadowolona z życia. 

- Właściwie... jak to jest chodzić z takim sławnym facetem?

- Różnie. Paparazzi są denerwujący i wściekłe fanki też, ale do tego można się przyzwyczaić.

- To się dowiedziałam. - powiedziała z sarkazmem.

- Cait, to są normalni ludzie. Jak ty czy ja.

- Ty się nie liczysz, bo jesteś milionerką.

- Och i dlatego jestem jakaś inna?

- No nie, ale...

- To, że dostałam spory spadek po dziadku nie znaczy zaraz, że to mnie jakoś zmieniło. Okej, mam teraz mnóstwo kasy, ale wciąż jestem sobą. Tą samą Katherine, która nie lubi wiórków kokosowych i potrafi czytać książki do szóstej nad ranem. To ciągle ja.

- Okej, okej. Nie unoś się tak. - powiedziała zmieszana.

- Wcale tego nie robię. Po prostu nie lubię takiego gadania. Artysta też człowiek. Koniec tematu.

- Dobra, masz jakieś wasze fotki?

- Oczywiście. - uśmiechnęłam się. - Dokumentacja musi być.

Włączyłam laptopa i pokazałam jej zdjęcia z naszej ostatniej imprezy.

Właśnie doszliśmy do zdjęcia, na którym ja idę w bokserkach Harry'ego, a on majta moją bielizną.

- Hahaha, a tu o co chodzi?

- Zayn tak jakby się na mnie zemścił. - zarumieniłam się lekko. - Bez komentarza.

Usłyszałam dźwięk nawiązywania połączenia na skype. Sprawdziłam kto to.

- Harry, o tej porze? - zdziwiłam się. - Przecież u nich jest już koło pierwszej nad ranem.

- Odbieraj. Może to coś ważnego.

Odebrałam. Zobaczyłyśmy wszystkich chłopaków stłoczonych przed ekranem.

- Hello Kaleb!

Zabije normalnie.

- Cześć zbóje, a wy czego nie śpicie? - gładko przeszłam na angielski.

Niall zaśmiał się.

- Bo nie powiedzieliśmy ci dobranoc. - odparł Louis.

- Jak miło. - odwróciłam się do Cait. - Chodź, poznasz chłopaków.

Miała niepewną minę, ale podeszła. Przywitała się z nimi.

- Chłopaki to jest Caitlyn. Caitlyn to jest Harry, Louis, Liam, Zayn i Niall. Dobra, konwenansów stało się zadość.

- Ładna. Mmm... apetyczna. - powiedział Niall po irlandzku.

Zaczęłam się śmiać. Wszyscy spojrzeli na mnie jak na idiotkę.

- No co? Śmiać się nie można? Niall, to było do mnie czy koło mnie?

Zaczerwienił się lekko.

- Rozumiem. Wiecie chłopaki naprawdę powinniście się już położyć spać. Jutro też jest dzień, a wy jesteście zmęczeni lotem.

- Ale... - powiedzieli chórem.

- Żadnego ale. Już kłaść się spać. Dobranoc.

- No dobrze. - odparł zrezygnowany Harry. - Kocham cię. Dobranoc, chociaż jak widzę do nocy to u was jeszcze daleko.

- Też cię kocham. Taa, u nas dopiero 15. Dobranoc, a teraz spać i to już.

- Tak mamo. - powiedział Louis.

Pomachali nam na pożegnanie i się rozłączyli. Spojrzałam na C.

- Oryginalni ludzie, nieprawdaż?

- Masz rację. - uśmiechnęła się do mnie, ale zaraz zmarszczyła czoło. - Co powiedział Niall?

- Cóż, wpadłaś mu w oko. - zaśmiałam się z jej miny.

- Jaja sobie ze mnie robisz?

- Nie.

Rozmawiałam jeszcze z nią przez jakąś godzinkę, a potem postanowiłam wrócić do domu. Jakby nie było, też jestem zmęczona lotem.

Igor Krymski. (18 lat.) Były Katherine.
Arogancki i piekielnie pewny siebie.
Mimo przyjemnej dla oka fasady, w środku
jest równie okropny jak najgorsze postacie
z koszmarów i horrorów.

Byłam już nie daleko domu kiedy wpadłam na Igora.

- Ooo, kogo my tu mamy. Kaśka przyjechała do Polski. Czyżbyś się za mną stęskniła?

- Za tobą? W życiu i nie nazywaj mnie tak.

- Ostra jak brzytwa. Naturalnie. - przyparł mnie do słupa. - Niestety nie miałem okazji cię trochę przytępić, ale mogę to teraz nadrobić. - szepnął mi do ucha.

Byłam kompletnie przerażona, ale mój strach sprawiał mu tylko przyjemność. 

- Mało oberwałeś od Alana? - powiedziałam hardo.

- Może. - zaśmiał się. - Och, zapomniałem spytać. Jak się miewa twój pedałkowaty chłoptaś. Pojechał na zjazd gejów, gdzie będą liczyć swoje jednorożce?

Tym razem przesadził. Odepchnęłam go z całej siły.

- Znalazł się prawdziwy mężczyzna. Ucieleśnienie męskich cnót. - niemal warczałam. - Oto Igor Krymski. Perfidny kłamca, despota i damski bokser. Co mu sprawia największą przyjemność? Rozkochiwanie w sobie niewinnych dziewcząt, udając idealnego faceta, a co potem robi? Niszczy im życie. Sprawia, że mają ochotę się zabić, tylko po to, żeby się od niego uwolnić. Zadowolony jesteś z siebie?! - krzyczałam.

Stał i patrzył na mnie skołowany. Miałam to gdzieś.

- Dlatego powiem ci teraz jedno, żeby nie było, że cię nie ostrzegałam. - spojrzałam na niego z całą pogardą na jaką mnie było stać. - Jeszcze raz mnie dotkniesz, albo choćby obrazisz, to zrobię ci takie piekło, że pożałujesz, że mnie spotkałeś. Zrozumiałeś?! 

- Tak. - odparł nadal zszokowany.

- Nie będę już potulna. Delikatność wobec bydlaków takich jak ty nie jest wskazana. A teraz zjeżdżaj mi stąd w tej chwili i nie pokazuj mi się na oczy. Już!

Szybko mnie wyminął i poszedł sobie, a ja stałam i trzęsłam się na całym ciele. 

To było ponad moje siły. Ledwie powstrzymywałam łzy.

Niemal pobiegłam do domu i od razu poszłam do swojego pokoju. Położyłam rzeczy na fotelu.

Naszykowałam sobie piżamę i poszłam do łazienki.

Wzięłam szybki, gorący prysznic.

Tego mi było trzeba, na moje skołatane nerwy.

Gdy wróciłam do pokoju, szybko się przebrałam i położyłam się.

Ledwie moja głowa dotknęła poduszkę - zasnęłam.

_________

Jestem zaskoczona ilością komentarzy pod ostatnim rozdziałem. Mam nadzieję, że ten też wam się tak spodoba.

Także zostawiam rozdział do waszej oceny.

Buziaki. :*

PS. Ankieta ponownie aktualna. Wypełnijcie ją, proszę. To dla mnie ważne.

~ unromanticgirl